مقدمه
در توسعه وب، دو روش رایج برای ارائه محتوا به کاربران برجسته است: API های RESTful و رندر سمت سرور. هر دو رویکرد ویژگی های منحصر به فرد خود را دارند و انتخاب بین هر یک از آنها اساساً تجربه کاربر را شکل می دهد و بر مقیاس پذیری وب سایت تأثیر می گذارد.
در این مقاله، قبل از اینکه هر روش برای چه پروژه ای بهترین انتخاب باشد، مقایسه ای جامع از دو رویکرد توسعه وب ارائه می دهیم.
تعریف API های RESTful در مقابل رندر سمت سرور
RESTful API
RESTful API، با رعایت اصول Representational State Transfer، داده ها را به عنوان منابع قابل دسترسی از طریق روش های استاندارد HTTP مانند GET، POST، PUT و DELETE در نظر می گیرد. این معماری ارتباط بین مشتریان (معمولاً مرورگرهای وب) و سرورها را از طریق نقاط پایانی RESTful تسهیل می کند.
این به ویژه در توسعه برنامه های یک صفحه ای (SPA) مورد علاقه است، جایی که کد سمت مشتری به طور ناهمزمان داده ها را واکشی می کند، که منجر به بارهای اولیه سریعتر و تعاملات بعدی پاسخگوتر می شود.
با این حال، SPA ها ممکن است با چالش های سئو روبرو شوند، زیرا خزنده های موتورهای جستجو ممکن است جاوا اسکریپت را به طور کامل اجرا نکنند، که به طور بالقوه منجر به نمایه سازی ناقص محتوای صفحه می شود.
(سرور ساید رندرینگ)SSR
در رندر سمت سرور، سرور درخواست ها را پردازش می کند و محتوای کامل HTML را قبل از ارسال به مرورگر مشتری تولید می کند. این رویکرد با ارائه صفحات کاملاً رندر شده از سرور، بارگیری سریعتر صفحه اولیه را تضمین می‌کند و به ویژه برای SEO مفید است. خزنده های موتورهای جستجو محتوای کاملاً رندر شده را دریافت می کنند و این روند نمایه سازی را به طور چشمگیری ساده می کند.
در حالی که این رویکرد فرآیند توسعه اولیه را با مدیریت رندر روی سرور ساده می‌کند، ممکن است پیچیدگی را در مدیریت وضعیت سمت سرور و مقیاس‌بندی ایجاد کند، به‌ویژه با رشد وب‌سایت.
مقایسه این دو رویکرد
در این بخش، ما مقایسه کاملی از این دو رویکرد را بر اساس عوامل زیر ارائه می‌کنیم: معماری، عملکرد، سئو دوستی، پیچیدگی و مقیاس‌پذیری توسعه، و حافظه پنهان و عملکرد.
معماری
- RESTful API: از اصول Representational State Transfer (REST) پیروی می‌کند، جایی که داده‌ها به عنوان منابعی ارائه می‌شوند که می‌توان با استفاده از روش‌های استاندارد HTTP (GET، POST، PUT، DELETE) به آنها دسترسی پیدا کرد و دستکاری کرد. مشتری (معمولاً یک مرورگر وب) از طریق این نقاط پایانی RESTful با سرور ارتباط برقرار می کند.
- رندر سمت سرور: در SSR، سرور درخواست را پردازش می کند و محتوای HTML را تولید می کند که برای مشتری ارسال می شود. این بدان معناست که بارگذاری اولیه صفحه قبل از ارسال به مرورگر مشتری به طور کامل در سرور ارائه می شود.
عملکرد
- RESTful API: اغلب برای ساخت SPA استفاده می‌شود، جایی که کد سمت کلاینت داده‌ها را به صورت ناهمزمان از سرور بازیابی می‌کند. این می‌تواند منجر به بارگیری صفحه اولیه سریعتر شود، زیرا در ابتدا فقط داده‌های ضروری واکشی می‌شوند و تعاملات بعدی به دلیل رندر سمت مشتری می‌تواند سریعتر باشد.
- رندر سمت سرور: SSR بارگذاری اولیه صفحه را سریعتر فراهم می کند زیرا سرور HTML کامل رندر شده را برای مشتری ارسال می کند. با این حال، تعاملات بعدی ممکن است کندتر باشد زیرا مشتری ممکن است نیاز به درخواست داده های اضافی از سرور داشته باشد.
سئو دوستی
- RESTful API: SPAهای ساخته شده با این روش ممکن است با چالش هایی در سئو مواجه شوند زیرا خزنده های موتورهای جستجو ممکن است جاوا اسکریپت را اجرا نکنند و منجر به نمایه سازی ناقص محتوای صفحه شود.
- رندر سمت سرور: SSR سئو دوستانه تر است زیرا خزنده های موتورهای جستجو محتوای HTML کاملاً رندر شده را دریافت می کنند و ایندکس کردن صفحه را برای آنها آسان تر می کند.
پیچیدگی و مقیاس پذیری
RESTful API: ساخت یک API شامل تعریف نقاط پایانی، رسیدگی به درخواست‌ها، احراز هویت و اعتبارسنجی داده‌ها است. این نیاز به جدایی واضح بین کد جلویی و بک‌اند دارد، که مدیریت و مقیاس‌بندی را آسان‌تر می‌کند، زیرا سرورهای بک‌اند را می‌توان بدون تأثیرگذاری بر فرانت‌اند اضافه کرد و بالعکس.
این جداسازی همچنین با افزودن نمونه‌ها یا ظروف برای رسیدگی به درخواست‌های بیشتر، مقیاس‌بندی افقی مؤثر را ممکن می‌سازد. بنابراین، فناوری‌هایی مانند میکروسرویس‌ها و dockerization (به عنوان مثال، Docker، Kubernetes) به راحتی قابل استفاده هستند.
علاوه بر این، این رویکرد اغلب در معماری‌های میکرو سرویس استفاده می‌شود، که در آن خدمات به طور مستقل توسعه و مدیریت می‌شوند و از مدل توسعه توزیع شده و استفاده مجدد از APIها پشتیبانی می‌کنند. بنابراین، وابستگی بین اجزای سیستم را کاهش می‌دهد و امکان مقیاس‌پذیری آسان‌تر و سریعتر را فراهم می‌کند.
رندر سمت سرور: این رویکرد فرآیند توسعه را ساده می کند زیرا سرور محتوای اولیه HTML را تولید می کند. با این حال، مدیریت حالت سمت سرور و مقیاس‌بندی برنامه‌های SSR می‌تواند با افزایش پیچیدگی آن را ایجاد کند.
برنامه‌های SSR معمولاً بر اساس معماری یکپارچه طراحی می‌شوند، جایی که منطق پردازش و رندر روی یک سیستم اجرا می‌شوند. این می تواند چالش هایی را برای مقیاس پذیری ایجاد کند، زیرا شامل مدیریت بارگذاری داده ها و منطق پردازش به طور همزمان است.
علاوه بر این، تمام منطق پردازش و رندرینگ در یک مکان انجام می‌شود، بنابراین هر تغییری می‌تواند روی نمایشگر تأثیر بگذارد و بالعکس – که بر مقیاس‌پذیری برنامه تأثیر می‌گذارد. بنابراین، این مدل معمولاً به صورت عمودی مقیاس می شود زیرا برای برآورده کردن نیازهای روزافزون منابع به مدیریت کارآمد بار سرور نیاز است و این اغلب به ارتقاء به سخت افزار قدرتمندتر نیاز دارد.
حافظه پنهان و عملکرد
- RESTful API: حافظه پنهان را می توان در سطوح مختلف برای بهبود عملکرد پیاده سازی کرد. هنگامی که داده‌ها از سرور واکشی می‌شوند، می‌توان آنها را در سمت کلاینت (مانند مرورگر وب) یا در سمت سرور با استفاده از مکانیزم‌های کش پیشرفته مانند Redis یا Memcached ذخیره کرد. این رویکرد نیاز به واکشی مکرر داده های مشابه از سرور را به حداقل می رساند.
- رندر سمت سرور: ذخیره سازی در SSR می تواند ساده تر باشد، زیرا سرور می تواند صفحات HTML کاملاً رندر شده را کش کند، بارگذاری روی سرور را کاهش می دهد و عملکرد را بهبود می بخشد.
انتخاب بین RESTful API و رندر سمت سرور
هنگام توسعه یک وب سایت، انتخاب معماری مناسب برای برآوردن عملکرد، سئو و الزامات پیچیدگی بسیار مهم است. در اینجا نگاهی به موقعیت‌های خاص و موارد استفاده که برای هر یک از آنها مناسب‌تر است می‌اندازیم.
چه زمانی باید API های RESTful را انتخاب کنید
برای ساختن SPAهایی که نیاز به تعاملات پویا بدون نیاز به بارگذاری مجدد کل صفحه دارند ایده آل است. این APIها قسمت جلویی را قادر می‌سازند تا داده‌ها را به‌صورت ناهمزمان و به‌صورت پویا ارائه کند، که هر دو منجر به تجربه کاربر روان و پاسخگو می‌شوند.
موارد استفاده معمول برای این رویکرد عبارتند از:
ایجاد رابط‌های کاربری تعاملی: وب‌سایت‌هایی که باید رابط‌های کاربری بسیار تعاملی داشته باشند، مانند داشبوردهای پیچیده یا قابلیت‌های همزمان (مانند پیام‌رسانی فوری یا پخش زنده) به دلیل توانایی آنها در به‌روزرسانی بخش‌های کوچک صفحه وب به صورت واقعی، از APIهای RESTful بهره می‌برند. -زمان
ایجاد یک وب مقیاس پذیر: این روش به اجزای مختلف وب سایت اجازه می دهد تا به طور مستقل مقیاس شوند. به عنوان مثال، سروری که تماس‌های API را مدیریت می‌کند، می‌تواند به طور جداگانه از وب سرور ارائه‌دهنده قسمت جلو، مقیاس‌بندی شود و استفاده و مدیریت منابع را بهینه کند.
زمان انتخاب رندر سمت سرور
این رویکرد برای پروژه هایی مفید است که در آنها سئو بسیار مهم است و زمان بارگذاری اولیه صفحه سریعتر ضروری است. با رندر کردن HTML بر روی سرور، تضمین می‌کند که خزنده‌های وب می‌توانند محتوا را به طور مؤثرتری فهرست‌بندی کنند، که برای دستیابی به رتبه‌بندی جستجوی بالاتر حیاتی است.
یک پروژه توسعه وب برای استفاده از SSR توصیه می شود که:
- سایت‌های تجارت الکترونیک: برای پلتفرم‌های تجارت الکترونیک، که در آن SEO می‌تواند به طور قابل‌توجهی بر روی دید و فروش تأثیر بگذارد، SSR کمک می‌کند تا اطمینان حاصل شود که موتورهای جستجو فهرست‌های محصولات و محتوا را به‌طور کامل فهرست‌بندی می‌کنند.
- سایت‌های غنی از محتوا: وب‌سایت‌هایی که به شدت به تحویل محتوا متکی هستند، مانند وبلاگ‌ها، سایت‌های خبری یا وب‌سایت‌های شرکتی، از این رویکرد سود می‌برند زیرا خزیدن را بهبود می‌بخشد و سرعت ارسال صفحات پر محتوا به کاربران را افزایش می‌دهد.
- برای دستگاه‌های کم مصرف: برای کاربرانی که دستگاه‌های کم مصرف دارند یا اتصالات اینترنت کندی دارند، این رویکرد می‌تواند تجربه کاربری بهتری را با کاهش مقدار جاوا اسکریپت سمت کلاینت مورد نیاز برای پردازش و ارائه سریعتر محتوا در بارگذاری اولیه، ارائه دهد.
نتیجه
در پایان، درک نقاط قوت و محدودیت‌های هر رویکرد کلیدی برای تصمیم‌گیری آگاهانه است که با اهداف توسعه وب شما همسو باشد. API های RESTful در مقابل رندر سمت سرور، صرف نظر از انتخاب شما، تمرکز همیشه باید بر ارائه بهترین تجربه ممکن به کاربر نهایی باشد.
